«بخشی از خاطرات آقای یوسف بخشی»

سال ۵۰ یه روز صبح پابیم منو خوریم شیم امبار،

یادش بخیر اون زمونا ده ویستونه مال داشتیم

شیم وینیم نزاسینده …

بعد وقتی شیم مون انبار دیم یه میشمون زاسی

اقدر که خوشمون اومو، بدو بدو منو خوریم بومیم که پیرمونه گوم که میش زاسی  …

من وچه بیم خوریم پلاچین تر

من هولاکتم گوتم:

دادا

شیم انبار دیم یه چی سیو سیوی اوجه دیه

دست زیم، دیم تیه

جو گیتم دیم وییه

دنبش جوگیتم دیم نیه

این دیه چمار موندش، این رضای رحمت خدار خیرش هاده، اون موقعا پیرونمون هندیه بیجه شبی موخوندند.

اما گنهکار بیم اولهره گوتیم، این مش رضا دیه ول نکورد، هر جا هانس چماره شعر درست کرد،

اون موقعا صفا صمیمیت خلی زیادبو …