نام هایی دارای اصالت چند صد ساله را به بوستان و گلستان تغییر می دهیم و چهچه بلبلانش در رؤیاهایمان و به به ساکنانش در گوشمان می نشیند تا احساس غرور و افتخار کنیم و یادمان می رود که …

این افتخار است یا افتضاح؟ …

شاید باشند کسانی که با نقش بستن این نام ها بر تابلوی کوچه شان احساس شهری بودن و شهری شدن می کنند و همراهی مان می کنند که:

«به به و چه چه …

به شما می گویند دلسوز، و مترقی و کاربلد …

تا دیروز اگر کسی آدرس خانه مان را می پرسید نمی توانستیم سرمان را بلند کنیم و بگوئیم: رزجرد – سنگلاخ یا دشته خرمن، اما الان با غرور و افتخار می گوئیم رزجرد – خیابان تعاون کوچه بوستان … م.»

حالا دیگر هم خیابان داریم و هم کوچه

مهم نیست که کوچه هایمان کوچه نیست و خیابان هایمان هم هنوز کوچه نشده است چه برسد به خیابان

اما بر روی فرم های اداری تا حد پاره شدن کاغذ، قلم را می فشاریم تا مبادا کسی «بوستان» مان را نابود و دوباره «سنگلاخ»ی کند.

غافلیم از این که

بوستان هایی را که باید به آن ها افتخار کنیم، با افتخار به غریبه ها با اندک ارزش مادی می فروشیم و فقط نامش را بر سر کوچه هایمان قاب می کنیم.

غافیلم از این که

هر جا رویم و هر چه کنیم و هر چه شویم،

سنگلاخی و دشته خرمنی هستیم

حتی اگر هزاران هزار نام گوش نواز را با زیباترین رنگ و قلم قاب کنیم و در بادش بخوابیم.

این معضل و مشکل، خاص ززی یرد نیست

بلکه عده ای خواسته یا ناخواسته، کلیشه ای ساخته اند برای تمام روستاها و حتی شهرها

اما ای کاش این کلیشه را منصفانه می ساختند. کلیشه ای که حداقل نشانی از قدمت و تاریخچه محل را داشته باشد.

ای کاش ما این کلیشه را تغییر می دادیم تا اینقدر ززی یرد مان تغییر نکند که با آن غریبه شویم و در کوچه هایش احساس غربت کنیم! …

شکی نیست «بوستان» و «گلستان» نام هایی هستند به بلندای ادبیات پارسی این مرز بوم.

شکی نیست «شریعتی» ها و «شهید بابایی» ها بزرگانی هستند به بزرگی ایران.

اما «در ده» را هر نامی بنامید باز هم «در ده» است و بس.

شنیدم که از پیری می پرسیدند: پدر، خیابان شریعتی کجاست؟

می گفت: چی؟ … نمی دانم!

افسوس خوردم و پیش خودم گفتم: ای کاش کاری می کردیم که از او بپرسند: خیابان «عسل گاه» کجاست؟ تا چرایی اسمش، قدمتش، خانه هایش، ساکنانش، خاک و سنگریزه هایش و … را نیز برایشان بگوید، چه برسد به آدرس …

چه کرده ایم او که خود قدمت ززی یرد است، نمی داند …

جوانتر ها نیز هنوز از همدیگر می پرسیم: راستی اسم خیابان «بارو» چیه؟ که نکند کسی از ما بپرسد و ما …

ناگفته نماند

تنها یک کوچه توانسته (؟) در مقابل این کلیشه مقاومت و نامش را حفظ کند، و آن هم قدیمی ترین کوچه رزجرد، کوچه پنجه علی (Panje-ye Ali) است. و البته هستند چند کوچه یا خیابان که هنوز نشانی از نام خودشان را دارند:

  • چشمه رو (Choshma Rou) نام فعلی: هفت چشمه
  • کودشت (Kowdasht) نام فعلی: کوه دشت
  • راه بند (Rah-e Band) نام فعلی: دربند
  • در مسجد (DarMasjed) نام فعلی: امام حسن مجتبی (ع) [نام مسجد روستا]

که در خور سپاس هستند.